Hij heeft lang op zich laten wachten maar eindelijk is hij er: Vinn!
De zoon waar mijn zus zolang op gewacht heeft, letterlijk en figuurlijk. Mijn zus wou al enkele jaren kinderen, maar dat liep niet van een leien dakje. En op het moment dat je bijna zou zeggen dat het niet meer hoeft gebeurd het toch plots. Een verhaal dat voor sommigen misschien niet vreemd is.
Eindelijk zwanger heeft ze er dan ook erg naar uitgekeken, maar ook toch een hele tijd met een bang hart dat het toch niet nog eens zou mislopen. Maar deze keer mocht het een zwangerschap zijn met een happy-end desondanks een hele bewogen laatste periode.
Gisteren was mijn zus jarig even was er de vrees dat hij zich op dezelfde dag zou aankondigen. Het was misschien een dag om niet te vergeten maar hij heeft zich nog een dagje ingehouden die Vinn. Hij wou er zomaar niet uit, uit die warme knusse buik van zijn mama.
Gisterenavond kondigden de eerste weeën zich aan en tegen middernacht vertrokken ze richting ziekenhuis. We hadden voordien nog even met elkaar gebeld en voor mij was het net een flashback. Ik ging helemaal mee in haar verhaal en het leek of ik mijn bevalling van meer dan 8 jaar opnieuw beleefde. Straf hé, dat je zulke dingen toch blijft herinneren en toch ook wel koesteren.
Ook mijn zus zal het niet vergeten want hij heeft haar doen werken. Twee uur heeft ze moeten persen in de verloskamer en met man en macht heeft hij zijn blijde intrede gemaakt. Moe maar voldaan is ze en ze zijn zo gelukkig samen.
Anderhalve maand geleden maakten we samen werk van de doopsuiker. De gekende toiletrolletjes bekleed met een leuk stofje, suikerbonen een lintje en zijn naam. Een 100-tal, van bandwerk gesproken. En voor de kinderen gekleurde smarties in een leuk zakje met een sleutelhangertje van het zelfde stofje waarop zijn eerste letter geflockt werd. En deze keer heb ik ze allemaal zelf uitgesneden ;-)
Met veel liefde gemaakt ...
